ما سنگنوردا جزو بهترین ها هستیم
چون تو ورزشمون یاد میگیریم هر چقد بریم بالاتر,افتادنمون دردناک تره
چون تو ورزشمون یاد میگیریم بجنگیم
نه با ادما
بلکه با جاذبه, با سنگ ها,
یادمیگیریم تا موقعی که حمایتچی نداشته باشیم نمیتونیم صعود کنیم پس باید هم رو داشته باشیم
یاد میگیریم تو ورزشمون همیشه اونی که زورش از همه بیشتره برنده نیست اونی برنده میشه که بهتر از همه فکر کنه و خودشو باور داشته باشه
کفش سنگ تنگ پامون میکنیم,درد انگشت میکشیم فقط و فقط تا به هدفمون برسیم
ما هستیم که لذت تاپ مسیر برامون از همه چیز شیرین تره
ما هستیم چون مثل بقیه ادما نیستیم
وقتی پیروز میشیم که خودمون رو شکست بدیم...
ما بهترین داریم
کوهنوردی، کوششی بی انتهاست. بیشتر و بیشتر صعود میکنی، و به مقصد نمیرسی. افسونگری کوه ها در همین موضوع است: دائماً چیزی را جستجو میکنیم که هرگز آن را نخواهیم یافت.
کوه ها ورزشگاه هایی نیستند که بلند پروازی ام را در آنجا تخلیه کنم ، بلکه مکان های مقدسی هستند که در آنجا مناسک مذهبی ام را به جا می آورم.من به این کوه ها می روم همانگونه که انسان ها برای عبادت به عبادتگاه ها می روند. زمانی که در بالای قله های مرتفع می ایستم گذشته ام را می بینم ، رویای آینده را می بینم و با معصومیتی غیر معمول ، اجازه دارم حال حاضر را تجربه کنم . در حالیکه چشمانم باز شده و توانم دو چندان شده است. من در کوه ها خلقت را جشن می گیرم و در هر سفر بار دیگر متولد می شوم.
